Er zijn van die weken waarin er weinig franje te ontdekken is. Geen slingers, geen malaise, geen kipnuggets…eigenlijk is er niets gebeurd wat het vermelden waard is.
Ik zit al enige tijd naar het scherm te staren en moet bekennen dat er tot op heden nog maar weinig tekst op het papier verschijnt. Het zal wel te maken hebben met de donkere dagen die gaan aanbreken. Ik zou, net als mijn GOZ 2 evenknie, kunnen gaan vertellen over de zoete geur van vlinderstruiken of de prachtige landschappen van de Schotse hooglanden…nou, ik dacht het niet. Blijkbaar heerst er een serene rust, dus zullen we het hier maar bij laten.
Na 2 puike overwinningen waarin de helden van VVP4 zelfs geen tegendoelpunt wisten te incasseren, was het een en al hosanna binnen de selectie. De vieringen waren niet van de lucht en het was captain O die voor de verandering eens niet in de lampen hing, maar aan een bel ergens boven een lokale bar. Het was de staf die zijn uiterste best moest doen om de manschappen zien te focussen op de naderende topper tegen de Ridderkerkse grootmacht RVVH4, maar wat het ook probeerde, de concentratie was verbroken. Zo kon het gebeuren dat VVP4 op grijze, druilerige zaterdagmorgen nog vol goede moed het strijdperk betrad om de degens met de fiere koploper te kruizen. De warming up zag er nog veelbelovend uit en een blik op de tegenstander zorgde niet voor een ernstige huivering. Geen jongelingen, her en der een grijze haar…echt een ploeg waar ons countervoetbal een kans tegen zou kunnen maken.
De fluitsignaal had nog niet geklonken of de echte verhoudingen waren gelijk duidelijk. Het was RVVH was het balbezit had en hier en daar brak een vijandelijk lid gevaarlijk door de linies. Eigenlijk heb ik met deze 2 zinnen de hele wedstrijd verteld, want al snel bleek dat er tegen deze ploeg geen eer viel te behalen. Bestaande uit oud eerste elftal spelers die verder zijn gekomen dan F1, was de kwaliteit van wel eer bij deze mannen nog steeds goed zichtbaar. Ik heb niet één verkeerde aanname mogen tellen, de foutieve passes waren op één hand te tellen en ik kan alleen maar lofuitingen verzinnen. Het zal u zodoende niet verbazen dat binnen no time VVP4 met een 2-0 achterstand geconfronteerd. Een tijdbestek van 5 minuten was voldoende om de Pernisser muur te slechten. Ket had het machientje nog niet gestart of een rappe routinier had het net met een lekker schot reeds gevonden. VVP4 stond nog met de ogen te knipperen of de scheids wees naar de stip na een vermeende handsbal van Joop. Nu moet ik bij de feiten blijven en melden dat Joop zeker geen hands maakte, maar de beslissing valt weg te strepen voor een eerder niet gefloten overtreding binnen de zestien van Vissert. Wat de troepen ook probeerde, het lukte maar niet om de bal binnen de ploeg te houden. En ik hoef u niet uit te leggen dat het dan lastig voetballen is. Maar na een half uur gebeurde het onverwachte dan toch…Snor werd door Barend in de diepte gestuurd en het eerste schot van VVP4 was dan ook meteen een goal. Hoe het heeft kunnen gebeuren snap ik nog steeds niet, maar voor een klein moment voelde het alsof de staf de poppetjes op de juiste plaats wist te posteren…even was er controle, voor even werden wel teamgenoten gevonden. Voor even dan…want de thee was nog niet doorgeslikt of RVVH ging even furieus van start als de eerste helft. Wederom lag de bal binnen luttele minuten twee keer in het mandje en het verzet van VVP was definitief gebroken. Ik zal er verder geen woorden aan vuil maken, want het scoreverloop nam dramatische vormen aan. In de tweede helft zijn de manschappen geen enkel moment in de buurt van het vijandelijke doel geweest en was het de VVP4 defensie die horendol werd gedraaid. Door de verfoeide driehoekjes, één-tweetjes, lobjes en steekpassjes was het zelfs staflid O die gedurende de avonduren een ernstige vorm van misselijkheid ontwikkelde. Uiteindelijk stopte de teller bij zeven tegengoals en werden u helden met de staart tussen de benen van het Ridderkerkse sportpark afgejaagd.
VVP4…het was niet bepaald om over naar huis te schrijven.
Uw razende reporter ter plekke,
El Salvador.
