Uit tegen Lombardijen, geen onbekende voor ons. Aangekomen op het complex van Lombardijen zagen we diverse bestuursleden van onze club onder aanvoering van voorzitter Bas. Dat was leuk, belangstelling voor ons oudjes!
Misschien hadden ze onze eerste resultaten gezien en wilden ze ons in deze lastige uitwedstrijd een hart onder de riem komen steken.
Dat bleek niet helemaal het geval. Het toeval wilde nl. dat het 1e elftal ook op hetzelfde tijdstip uit tegen Lombardijen moest spelen. Maar goed, veel Pernissers in onze nabijheid te weten gaf toch wat steun.
Vier afzeggingen: Jaap, Ruud, Peter en Leon. Martin Bijl deed weer eens mee met ons dus hadden we 15 man: Dick, Arno, Martin, Jan, Cor, Martien, Arjan, Adrie, Wim, Greg, Frank, Bert, Andre, Kees en Ton.
Bij het omkleden hoorden we uit de kleedkamer naast ons harde oerkreten komen. Het 1e elftal van Lombardijen was zich aan het oppeppen voor hun strijd tegen de vv uit P. Daar zouden wij verder geen last van hebben dachten we zo.
Onze wedstrijd was nog geen paar minuten oud of de eerste goal lag al in het net. Dit keer niet achter Dick, die 2 jaar geleden ook keepte en nog vrolijk met Carla Meijboom onder de paraplu stond te praten toen Lombardijen direct al scoorde. Nee, deze keer kwamen wij snel voor. Frank was links van het strafschopgebied onderuit gehaald. De vrij trap werd richting Martien geschoven die verwoestend uit wilde halen. Dat lukte niet maar het zachte rollertje kwam bij Greg terecht die vanaf dichtbij in de hoek kon scoren. Lombardijen zette ons daarna direct onder druk waar we maar af en toe onderuit kwamen. We speelden te onrustig en na verloop van tijd kwam Lombardijen op gelijke hoogte.
Na ongeveer een half uur kwamen wij op 1-2. Een verre ingooi van Arjan bij de eerste paal stoot over en plukje spelers heen en Wim kon van dichtbij inknikken. Een mooie opsteker waar we helaas niet lang van konden genieten. Een aanval van Lombardijen leek bij Dick te stranden. Hij riep nog “Los” maar had ‘m daarna zelf ook niet vast en uiteindelijk kon de bal door Lombardijen worden ingeschoten. Met 2-2 bereikten we de rust hoewel we in de laatste periode nog een paar keer gevaarlijk konden worden door Ton die goed inviel voor Wim. Cor moest in de rust geblesseerd afhaken en met Kees voor Cor en Andre voor Greg moest het dan gaan gebeuren.
In de tweede helft kwamen wij wat beter voor de dag. Lombardijen bleef wat sterker maar we kwamen er met goed voetbal toch wat vaker doorheen en kregen aardige kansen op de 3-2. Uit een van deze aanvallen werd het 2-3 voor ons. Ingooi van Frank op links, door Adrie doorgeschoven naar rechts op Arjan die met een diagonale knal de bal in het hoekje van de linkerkruising schoot. Schitterende goal.
Ook nu mochten we niet lang genieten van de voorsprong. Al snel daarna kregen we de 3-3 te verwerken, mooi doelpunt ook maar daar kopen wij dan niets voor. Jammer was vooral in de 2e helft dat teveel spelers wat last van blessures kregen, zoals Martien, Arjan en Ton, die gelukkig wat later toch weer terugkeerde. De laatste 10 minuten haakte Arno ook af en kwam ook Bert nog in het veld. Tussendoor kregen wij toch goede kansen. André draaide goed weg, had de bal voor het inschieten, dacht hij, maar de bal ging net naast. Van deze situatie is trouwens een foto te bewonderen op de site. Het is even zoeken maar tussen de 1e elftal foto’s staan ook een paar aardige van onze wedstrijd. Op de betreffende foto ligt onze André uitgeteld op het gras en is de bal net naast het doel te zien.
De vele wisselingen deden ons geen goed en de wedstrijd leek in een gelijkspel te eindigen. Todat in, zo bleek, de laatste minuut na een ogenschijnlijk gesmoorde aanval van Lombardijen een lage voorzet kon worden ingekopt. De kopbal verdween precies in het hoekje, 4-3 voor Lombardijen die de treffer uitbundig vierden. Zuur voor ons want vrijwel direct daarna was het afgelopen.
Wij in mineur en nog erger was dat het in de kleedkamer naast ons het goed los ging. Lombardijen 1 had van ons 1e elftal gewonnen en een meegebrachte ghettoblaster ging voluit. Een rare gewoonte tegenwoordig al moeten we er eerlijkheidshalve bij vermelden dat jaren geleden hetzelfde al gedaan werd in ons toenmalige elftal. Daar waar bij ons toen meezingers als “de Vlieger” en de “Mallemolen” uit de luidspreker schalden was het nu vooral hard, letterlijk en figuurlijk. Nee, deze “muziek” was niet echt onze keus. En dat is nog zeer diplomatiek uitgedrukt. Gelukkig hebben we de foto’s nog.
Wim
