Afgelopen weekend, 19-21 augustus, stond het inmiddels jaarlijkse uitje naar unsere Freunden in Hunolstein op het programma. Voor de 3e keer op rij eigenlijk de opening van ons seizoen, partners mochten ook weer mee, eisten zelfs dat ze weer mee zouden gaan.
Hunolstein, een pittoresk gehucht ten zuiden van de Moezel, niet ver van Trier en Bernkastel om wat meer bekende plaatsen te noemen. Een fraaie omgeving waarin genoeg te beleven en te genieten valt. Mooie wandeltochten, genoeg bezienswaardigheden in de omgeving en vooral...rust. Tot zover de vakantie folder voor Hunolstein, de provisie zal o.g wel binnenkort van Martin La Rivière tegemoet kunnen zien.
Vrijdag reisdag. Normaal gesproken inclusief een pauze onderweg, meestal bij Luik in de buurt, gemiddeld zo’n 4 uur rijden. Leon 3 uur, Bertus 5 uur, maar die reed nu mee met Ruud.
Haast iedereen was tegen 5 uur ter plekke, behalve Jetty en Wim, die plichtsgetrouw eerst wat wilden werken en pas na de middag wegreden. Afgestraft met 2 flinke files onderweg, kwamen deze pas kwart voor zeven aan, luidruchtig begroet door de anderen die met rammelende magen zaten te wachten om naar het restaurant te gaan. Maar zoals de veterenanen zijn, was het ook nu, of we gaan met z’n allen, of we gaan niet. Met z’n allen dus lopend op weg naar het verderop gelegen Bauernhofcafe Hunolsteiner Hof, zoals elk jaar weer de plek waar voortreffelijk gedineerd en ontbeten kon worden. Tegen ook nog zeer billige prijzen. Onderweg werd de groep al door diverse Hunolsteiners hartelijk begroet, vooral Jaap die vrolijk werd aangesproken als Jippiejéé, waar unsere freund eigenlijk Japiooo bedoelde. Jaap is daar met deze geuzennaam inmiddels legendarisch aan het worden.
Heerlijk gegeten. Wel heel opvallend was dat de dames spontaan met z’n allen aan een tafel gingen zitten waardoor de mannen gedwongen waren hetzelfde te doen aan de andere kant van het restaurant. Gescheiden van tafel en tafel. Gevolg was dat over en weer verwijten klonken dat het zo’n gekakel of herrie was aan de andere kant. En was het even stil dan was dat ook weer niet goed. Het eten was prima.
Daarna nog met z’n allen een afzakkertje gehaald in het oergezellige cafeetje huiskamercafe, waar de Hunolsteiners hun biertje komen nuttigen. Het bleef niet bij eentje hoewel sommigen toch rekening hielden met de zaterdag. De meesten lagen beizeits op bed, al hadden Rob en A3 wel moeite om de open deur open te krijgen toen ze terugkwamen van het cafe en werden ze vanuit het slaapkamerraam door de nummer 7 naar binnen geloodst. “Klink horizontaal en douwen maar...”. Zo moeilijk was het niet.
Zaterdagmorgen om 09.30 uur, ontbijt in het Bauerncafe, en daarna een ritje naar Trier om de tijd te doden, want we werden pas rond 15.30 op het voetbalveld verwacht.
Een verrassend programma, want de heren mochten een aantrekkelijk terras opzoeken en de dames werden losgelaten in een aanlokkelijke winkelstraat. Het verschil was dat de consumpties uit de pot, zoals altijd uitstekend beheerd door Ruud N, werden bekostigd terwijl de aankopen uiteraard privé zijn. Uiteindelijk kwamen de dames met tassen vol alsnog aanschuiven op het terras. Het culturele gedeelte, een wandeling naar de Porta Nigra een haast 2000 jaar oude poort van de stadsmuur van Trier, google dat verder maar even, werd nog aangeboden door Martin, die de cultuursnuivers, Jan, Jaap en Wim vanuit zijn luie stoel op het terras de weg wees: daar rechtsaf, gewoon doorlopen en dan ben je er zo. Klopte als een bus. Uiteindelijk waren ze ook zo weer terug.
Tijd om naar “huis” en van daaruit naar het voetbalveld te gaan, het complex van de sv Dhrontal. Hoe landelijk kan een voetbalveld zijn. Eén veld, beschut door bomen en een punktlich gemaaide grasmat. Zonnetje scheen heerlijk en langs de kant stonden de mobiele bar en de tijdelijk gemaakte terassen al te wachten op de Hollandse gasten. Een van de terassen was speciaal ingericht voor de Holländische Gasten: oranje versiering met de clubsjaal en shirt. Het voetbalprogramma bestond uit een minitoernooitje tussen 3 ploegen, 2 plaatselijke en wij dus. Twee wedstrijden voor ons van 25 minuten elk. Mooier kan een seizoen toch niet beginnen?
We mochten gelijk de eerste wedstrijd aantreden, versterkt met 2 Duitse vrienden, Andy en Frank, die ook wel Speedy wordt genoemd, en niet voor niets.
Nog even voor de statistiek de opstelling. In doel Dick van der Steen, Achter Rob Bovekerk, Jaap Sekeris, Jan Geervliet, die heel stiekem aan een rentree denkt, en Arno Meijboom. Middenveld Ruud Nieuwenhuijzen, A3 Koert, Wim Keemink en Martin La Rivière. Voorhoede Leon van Bokkem en Cor Mit Ein TOR Boekholt. Tot vorig jaar was het nog Cor Ohne Tor, maar door een toen benutte penalty heet ie nu dus anders. Wissels Speedy en Andy die echter al hadden gehoord dat Martin en Wim door blessures niet al te lang zouden spelen.
Grensrechter/coach Bert Jansen. Speelt normaal ook maar was niet fit.
Cor was deze dag onze Spielführer en dat hebben we geweten. Met een vurige speech zette hij iedereen op z’n plek; “kijk me aan als ik tegen je praat....” en volledig gemotiveerd betraden we het veld.
Eerst nog een elftalfoto, genomen door Jetty, die moest wennen aan de camera van Bert waardoor de spieren van sommigen al weer stram werden van het lang gehurkt zitten. Iedereen klaar voor de start van het seizoen. Ook de dames, die nu op het terras hadden plaatsgenomen onder het genot van koffie, fanta, nog geen wijntje en vooral heerlijke taarten: pruimentaart, marmercake, kaastaart, kwark met vruchten, allemaal verzorgd door de Duitse gastvrouwen. Voor de volledigheid ook nog deze opstelling: Rond de tafel, wel met uitzicht op het veld, Corrie van Jaap, Jetty van Wim, Ineke van Martin, Yvonne van A3, Margreet van Dick, Netty van Jan, Cynthia van Leon en Carla van Arno. En, laten wie die niet vergeten, de jongste van de groep, onze mascotte, Eby (goed gespeld?) van Cynthia en Leon. Dit mannetje heeft weer heel veel wijze opvoedende woorden mogen leren van onze veteranengroep. Al die jaren opvoeding in 1 weekend teniet gedaan.....
Daar loop je dan straks als Opa door Pernis en je hoort een klein ventje van net 6 vanuit de verte naar je roepen: Japiooooooooooo!!
De wedstrijd kon beginnen en al krakend en piepend werden de gewrichten in beweging gezet. De Gegner was wat sterker dan wij en kreeg al gauw kansen en niet al te lang duurde het voordat Dick voor de eerste keer mocht vissen. Cor en Leon stonden op een eiland en werden schier niet bereikt. Martin en Wim kregen inderdaad al snel last van hun pijntjes en moesten na ruim 10 minuten er af. Met deze wissels werd het elftal 40 jaar jonger, 110 jaar eruit en 70 jaar erin, maar heel veel leverde dat niet op. Sterker nog, het werd 0-2, uiteindelijk de eindstand.
Wedstrijdje rust en daarna de laatste wedstrijd. Door de uitslag van de 2e wedstrijd tussen onze Duitse vrienden, die met 1-0 werd gewonnen door de ploeg waar wij nog tegen moesten spelen, lagen alle opties nog open. Zelfs wij konden der Pokal nog gewinnen. Maar dan moesten we wel met 3 doelpunten verschil winnen. Keiner glaubte das das moglich war könnte sein wesen.
Met 110 jaar op de bank werd gestart voor een onmogelijke opgave.
Deze werd zo mogelijk nog onmogelijker toen een penalty werd veroorzaakt door Jaap, zo scheen het te lijken tenminste, en die werd benutzt. Kort daarop Schwalbe van Cor, onze Speilführer, die na de eerste nederlaag de opstelling van de 2e pot maar door Martin liet maken. De scheids trapte er in en Ruud N mocht van Cor aanleggen. Raak!
Al counterend kregen we kansen en liepen uit door doelpunten van Speedy en Cor naar 3-1. Der Pokal stond te blinken in de warme zomerzon. 110 Jaar er in voor de routine, Leon en Ruud N geblesseerd er uit. En ja, Cor Mit Viel Torren, scoorde 4-1!!
De zege was ons en onder luid gejuich van de dames, die zich niet hadden laten afleiden door de witte wijn en elk doelpunt van ons hadden gezien, werd de de eerste internationale beker ooit voor de vv Pernis uitgereikt aan onze aanvoerder.
De uren daarna verliepen als in een roes. Cor had nog zoveel adrealine in z’n bloed dat hij nog 2 wedstrijden als gastspeler mee deed bij het andere toernooitje, wat na ons nog afgewerkt werd. De anderen deden hun best de gratis meters bier te decimeren en mochten ondertussen Cor in actie zien. Weer scoorde Cor. Mooi gedaan Cor..... Even later miste Cor een 99,9% kans gevolgd door luid gejuich van de vv Pernis spelers. Van je vrienden moet je het hebben. Van de situatie daarna is helaas geen foto, of gelukkig maar, want getergd liep Cor langs de joelende meute, liet zijn broek zakken en opeens scheen de maan op het veld........ de zon verbleekte. De dames namen geschokt nog een wijntje. Later zou Cor nog een penalty op de lat schieten, maar toen was iedereen al lekker aan het eten en drinken.
Inmiddels traditiegetrouw hadden onze gastheren een meer dan heerlijke bbq verzorgd. Vlees, zo van het varken op het vuur, verser kan het niet. Heerlijke patatjes en salade erbij.
En natuurlijk een onuitputtelijke hoeveelheid drank. Mineral wasser mit sprudel natuurlijk en soms een biertje..... Plotseling stond er tussen het kringetje dames een mandje met kleine flesjes. Dit bleken diverse soorten drankjes te zijn met een x% alcohol. Notoire barlopers kennen ze wel. Jetzt geht looohoos...! Het ene na het andere flesje werd aan de mond gezet, hoofd achterover, 2 seconden klokklokklok.... en onder luid applaus werden de lege flesjes gedumpt. Verbaasde blikken bij de mannen die altijd dachten dat, terwijl zij aan de bar bij de vv P staan te hijsen, de vrouwen staan te strijken of zo. Forget it.....
Aanstichtsters bleken Carla en Jetty te zijn. Onder het mom van helpen bij de afwas in de keuken bleken zij zich, uit het zicht van iedereen, tegoed te doen aan de kleine flesjes, aangespoord door een van de Duitse gastvrouwen. Bijna uit het zicht dan, want er bestaan foto’s van!!
Het werd er niet ongezelliger op. Mede dankzij het geweldige weer konden we lang blijven genieten van al het goede wat zo’n avond kon bieden. Van Japioo Japi Japi Japi Japi Japioooo tot Creedence Clearwater Revival met Bad Moon Rising….. Deed ons toch opeens aan Cor denken………
De zondagochtend daarna weer vroeg op. Lopend naar onze Hof voor het ontbijt om 09.30 en daarna vertrek. Ging niet helemaal zoals gepland want tijdens het ontbijt ging het aardig regenen en onweren. Wat nu? Teruglopen door de regen met z’n allen en lekker nat worden?
Gelukkig, er bleken een paar paraplu’s door wijze mannen meegenomen. Het zag er voordat we gingen lopen immers al dreigend uit. Vier man, Jan, Leon (gedwongen door Cynthia: ach Leon, je houdt toch van mij..?), Dick en Wim gingen met gevaar voor eigen leven onder 2 plu’s, hun auto’s halen. Elk moment kon de bliksem in een paraplu slaan en een houten handvat of rubber schoentjes zouden niet helpen volgens Leon en Jan....... Het liep goed af en zo werd iedereen gered en droog naar het punt van vertrek gereden.
Tevreden koerste iedereen weer richting Pernis, waarbij de wagen van Ruud met Bert en Cor het opeens zonder tomtom moest doen en ze uiteindelijk in Brussel belandden. Inmiddels zijn ook zij weer terug.
Met heel veel dank aan onze gastheer en gastvrouw Martin en Ineke en uiteraard onze Duitse gastheren en -vrouwen van Hunolstein kunnen we terugkijken op een wederom zeer geslaagd weekend.
Oh ja, op de site van onze vvP staan foto’s die dit verslag illustreren.
Wim
