Met de 4-0 uitzege van vorige week nog vers in het geheugen, werd er vol vertrouwen uitgekeken naar deze dag. Lombardijen stond inmiddels laatste en wij daar net boven.
Bij winst zouden wij verder uitlopen en wie weet nog een stapje omhoog kunnen maken.
De laatste tijd zaten we nogal krap in de spelers en ook deze week bleef het krap. Afzeggingen door Bas, nog niet helemaal hersteld, Sander, spelerspasperikelen, Jaap, ook nog steeds niet fit, Arno en Wim beiden nog herstellende van blessures, Jan moest weer varen, André haakte donderdagavond laat af met acute niersteenklachten en Cor spande de kroon door zaterdag ’s ochtends vroeg te sms-en dat hij door de griep was geveld.
Er resteerden dus 11 spelers en de pogingen om er iemand bij te halen verliepen zeer moeizaam. Op het laatste moment waren toch Frank Koster en Marco vd Have bereid gevonden om ons bij te staan. Ons bestond uit Peter, Rob, Kees, Martin, Xander, Adrie, Ruud, Greg, Dick, Leon en Bert, die blij was met de extra mensen want hij voelde zich ook niet echt fit.
Ondergetekende had zich, ook op het laatste moment, bereid verklaard om te scheidsrechteren, hopende dat wat heen en weer kuieren z’n blessure niet al teveel zou belasten. Vorige week nog een vinger in de pap en nu dan de fluit in de mond.
Zouden we weer scoren en vooral, zouden we weer de nul houden? Peter, die vandaag weer in het doel stond, moest hier toch wel op gebrand zijn na het vlekkeloze optreden van Dick vorige week.
Veld 3 dus kunstgras, lekker weertje en een tegenstander waar we uit nog ruim van hadden verloren maar die nu met slechts 10 man was opgekomen. Over spelersproblemen gesproken.
En van die tien viel er halverwege de 1e helft nog eentje uit, dus waren er nog maar negen.
Wij scoorden al snel de 1-0 door Ruud met een kopbal uit een voorzet van, als de scheids het goed onthouden heeft, Adrie. Ruud en koppen, dat was best een gedenkwaardig doelpunt. Daarna was het lange tijd niet best. Logisch ergens omdat wij natuurlijk veel in de aanval waren en Peter nauwelijks wat te doen kreeg behalve een paar keer toen hij een uitval onschadelijk moest maken, maar Lombardijen had zich vooral op de eigen zestienmeterlijn opgesteld en eigenlijk wisten daar niet veel raad mee. Tikken ging wel maar te traag en niet erg gevarieerd.
Pas laat in de eerste helft scoorden we de 2-0, toen de tegenpartij al met negen man stond. Marco kopte een voorzet van Dick binnen. Heel bijzonder volgens Marco, want in zijn eigen team ziet hij zelden het doel van de tegenstander van dichtbij en scoort hij hooguit in eigen doel. De ban was hiermee wel gebroken, zeker nadat Marco nogeens scoorde na een vlekkeloze aanval die bij Frank uitmondde. Deze schoot niet zelf maar legde vanaf links de bal keurig breed op Marco, die makkelijk kon intikken: 3-0. De wedstrijd leek zo al wel gespeeld.
Hoe lang zou Lombardijen het nog volhouden? Nog maar 9 man, waarvan eentje die ook niet meer al te fit was, dus met wat pech kon het zomaar afgelopen zijn en moest iedereen te vroeg naar huis, of naar de bar, al schijnt dat laatste voor sommigen niet vroeg genoeg te kunnen zijn.. Als scheids probeer je dan toch de boel wat kort te houden en vooral te zorgen dat er verder geen blessures zouden vallen. Geen al te makkelijke taak want een van de tegenpartij dartelde regelmatig langs wat spelers van ons, kreeg soms weleens een tikje of een duwtje en bleek al gauw hierbij zeer lichtgeraakt te zijn want om de haverklap stortte hij neer of greep naar been of teen. Toch maar als zoethoudertje in zijn voordeel gefloten, dat kon niet veel kwaad al zag je bij sommigen van ons weleens de wenkbrauwen gefronsd worden. Zeker bij Rob die in de 2e helft keurig de bal afpakte, gevolgd door een geweldige schwalbe van de man met baard, die kermend op de grond bleef liggen. Natuurlijk vrije trap tegen Rob gegeven die het dit keer te ver vond gaan en terecht. De man met baard bleek een beetje pijn aan z’n knie te hebben, want de schwalbe was fraai maar de landing niet. Gerechtigheid.
Later in de 2e helft voor de eerste keer die wedstrijd eens niet in zijn voordeel gefloten toen Dick de bal netjes afpakte en toen waren de rapen gaar. Stank voor dank, want een tirade die meer dan een minuut aanhield was het gevolg. Als scheids maak je nou eenmaal geen vrienden, hoewel er wel steun van de kant van Adrie kwam want die vond het belachelijk dat de beste man zich zo liet gaan tegenover de scheids die van de 10 keer 9 keer in zijn voordeel had gefloten. Vanuit de baard pruttelde het nog wel een tijdje door maar langzamerhand stierf het geluid weg.
Overigens was dit echt het enige incidentje in de wedstrijd die verder moedig door Lombardijen werd uitgespeeld, zelfs toen nog een speler geblesseerd raakte maar toch besloot al trekkebenend door te spelen.. In het begin van de 2e helft scoorden ze bijna nog ook. Een bal tegen de lat en een schot over. Daar bleef het bij want hoewel ze voetballend vaak aardig opbouwden kwamen ze nauwelijks meer verder dan 10 meter over de middenlijn.
Het wachten was op de 4, 5, 6 en wie weet hoeveel nul. Dat werd lang wachten want hoewel er mogelijkheden genoeg waren kon Ruud pas na een half uurtje de 4-0 binnentikken na een van de weinig echt goed uitgevoerde aanvallen.
Tegen die tijd liep Lombardijen letterlijk op z’n laatste benen en werd het daaropvolgende eindsignaal door iedereen verwelkomd.
Weer 4-0, veel makkelijker dan vorige week, maar het leverde ook weer 3 punten op. En, ook HBSS blijkt nu onder ons te staan.
Wim
