Uit tegen Hermandad. Altijd lastig zou je dan kunnen zeggen, maar voor o.g. gaat dat niet op. Om de een of andere reden, voor zover het geheugen strekt, nog nooit tegen Hermandad gespeeld.
En zo wel dan was het geen memorabele gebeurtenis. Bij Hermandad denk je wel direct aan politie. Niet voor niets heet de club officieel Politie Sport Vereniging Hermandad. Ook denk je dan aan onze ex voorzitter Piet vd Steen die lid was (of nog is?) van de Politiekapel Hermandad. Googlend kom je op zoek naar de oorsprong van de naam Hermandad in Spanje tijdens de middeleeuwen terecht. Zo ver hoefden wij niet te gaan vandaag. Onze rit ging naar het Toepad vlakbij de Brienenoordbrug.
Veel afzeggingen vandaag, liefst zeven man, Bas, Xander, Sander, Peter, Martin, Rob en Ruud waren geblesseerd of hadden bezigheden elders. Mannetjes erbij gehaald, maar dat bleek niet heel succesvol. Het 4e was vrij en Roy, zoon van Leon, had gelukkig wel zin in een wedstrijdje. Prima, in ieder geval iemand met wat snelheid in de voorhoede. Ook Martin Bijl gevraagd. Die had ook wel zin moest weliswaar eerst vrijdagavond nog met 35+ 3 wedstrijdjes van 20 minuten afwerken maar dacht zaterdag gewoon mee te kunnen doen. SMSte ‘s avonds nog dat hij weliswaar moe was maar verder geen problemen zag. 14 Man op papier, tot zaterdagochtend bijna half twaalf. Martin kwam met tas aanlopen maar vertelde bij de groentenboer in de draai naar z’n fiets een achillespees blessure te hebben opgelopen...... misschien zou die kunnen keepen......hoewel.
Op naar Toepad dus achter Leon aan die om 11.15 uur al iedereen in de auto’s wilde hebben. Niet iedereen had zoveel haast. Zeker Jaap niet die 11.33 richting Madroel tufte en zei eerst nog een bakkie te gaan doen en van dat ritueel niet af wilde wijken.
Bij het Toepad aangekomen, 1 ingang voor 3 clubs en Hermandad helemaal achteraan op dit complex met een oud houten hok met kleedkamers uit de jaren zestig en een idem knusse kantine, bleken we dus 12 fitte mensen te hebben, Andre kwam wat later en Martin besloot dat omkleden zinloos was en zou de wedstrijd vanaf de kant verder volgen. De twaalf waren: Dick, Cor, Jaap, Jan, Arno, Kees, Wim, Adrie, Leon, Greg, Roy en Bert die ging vlaggen. Omkleden deden we trouwens in een moderne portocabine met heerlijke douches zo bleek later. En Ruud was er ook bij natuurlijk. Toepad zonder Ruud dat kan niet. Het was maar voor eventjes maar het belangrijkste had hij wel bij zich voor ons.
De wedstrijd begon onder een zacht herfstzonnetje en al gauw bleek dat de tegenstander wat sterker was. We gaven, noodgedwongen, wat teveel ruimte weg en stonden regelmatig onder druk. Kansen kregen we wel vooral door counters via Roy die regelmatig diep gestuurd kon worden. Hermandad scoorde echter als eerste en kort daarna volgde de 2-0. Doelpunten die misschien niet altijd nodig leken maar gezien de druk en andere kansen niet onlogisch. Roy kwam alleen voor de keeper na een pass vanuit het middenveld. De 1-2 zou dit moeten worden. Het bleef bij zou moeten, want de keeper deed het goed en dwong Roy tot een passeerbeweging die helaas verzandde. Het zou niet bij deze ene keer blijven. Hermandad liep uit naar 4-0 en daar mochten we verdedigend gezien nog geeneens ontevreden mee zijn. Aanvallend kregen wij ook wel her en der wat kansen en uiteindelijk was het Roy die zich tussen 3 man doorwurmde en de bal in de kruising schoot.
Met 4-1 achter de rust in. Aanvoerder Jaap deed wat omzettingen, Andre kwam er in en later zou Bert ook nog volgen. Na de rust toch een ander spelbeeld. We speelden wat meer vooruit en gaven niet veel meer weg. Sterker nog, we kregen aardig wat kansen en met we bedoelen we vooral Roy die gaandeweg een één op één strijd met de keeper van Hermandad uitvocht. Helaas voor ons was de geroutineerde doelman Roy telkens net de baas en zelfs toen Roy de keeper eindelijk had omspeeld eindigde zijn actie een halve meter naast de verkeerde kant van de paal op de doellijn waarna nog een wanhopig puntertje volgde wat tegen de paal kwam, maar de kans was verkeken. Dat was ook wel weer komisch om te zien. Waar wij wachtten op de 2-4, waardoor het misschien weer een echte wedstrijd zou worden, scoorde Hermandad uiteindelijk met een counter de 5-1. Daarna scoorde Roy dan toch zijn goal waar hij de hele tweede helft al op joeg. Weer omspeelde hij de keeper maar had nu tijd en ruimte genoeg om beheerst af te ronden.
Tussendoor sloop ook in deze wedstrijd wat irritatie over en weer en dan onstaat er meestal een klassiek Normen en Waarden moment, een thema waar de laatste weken bij onze club veel aandacht aan wordt besteed. En opeens was o.g. deelnemer in een van die scènes die dan als voorbeeld kunnen dienen. Hoe onstaat zo iets? Het begon dit keer met een stuiterballetje wat onder controle moest worden gebracht. Het balletje stoot tegen deels tegen lichaam van o.g. en minder deels tegen een langs het lichaam hangende arm. Na een paar seconden een fluitje van de scheids. Hands! Balen. Scheids hoe kan je nou voor hands fluiten? Bal lag klaar voor vrije trap, tegenstander wilde ‘m snel nemen en ”professioneel” stak o.g een voetje ervoor. Tegenstander schoot tegen voet en toen was het oorlog op de vierkante meter. In de woordenstroom die daarna volgde klonk diverse keren het woord imbeciel en ook nog de mededeling dat hij z’n poot had kunnen breken, hetgeen o.g. onwaarschijnlijk leek want zo hard schoot hij ook weer niet en dan ook nog tegen de voet van o.g. Als klapstuk volgde dan de tegenwoordig blijkbaar overmijdelijke lichamelijke bedreiging: ik sla je op je m..... en dat alles ging gepaard met een dodelijke blik. Uiteraard liet o.g. zich ook niet onbetuigd en schold uiteindelijk net zo hard terug zonder een lichamelijke bedreiging want je moest wel geloofwaardig blijven..... De scheids suste het een beetje op afstand en had beroepshalve vast erger incidenten meegemaakt. Na de wedstrijd hebben we de strijdbijl begraven, dat dan weer wel. Maar toch, het ging weer even niet over voetbal.
Hoe een volgende keer te handelen door o.g.? Bal controleren, fluitje van de scheids accepteren, tegenstander gewoon vrije trap laten nemen, niets aan het handje al zijn dan 10 man van ons uit positie. En de tegenstander? Die kan zich, mocht o.g. toch een pootje uitsteken, verontschuldigen voor het te snel willen nemen van de vrije trap en belangstellend informeren of o.g. geen pijn in z’n voet heeft. Zo zou het moeten gaan.
De wedstrijd werd alsnog uitgevoetbald al werden de Normen en Waarden soms nog een beetje getest. Maar ook werd er bij vlagen gewoon goed gespeeld. Het middenveld vond regelmatig de gaatjes in de verdediging van Hermandad, alleen het scoren lukte niet echt maar dat was al duidelijk. Het eindigde met 6-2 en iedereen verliet heelhuids het veld.
Wim
