Om met vorige week te beginnen. Naar aanleiding van het verslag over de wedstrijd bleek de scheidsrechter tevens redactie, Leo Meijboom, zich een wedstrijd schorsing te hebben opgelegd.
Deze beslissing was terecht. Goed voor ons was het wel om te weten dat de schorsing om de wedstrijd van vandaag ging.
Vandaag dan. Aanwezig: Dick, Rob, Martin, Cees, Arno, Bert, A3, Bas, Wim, Ruud, Jaap die in de basis startten, Greg, André, Sander en Cor die als wissels begonnen. Afwezig, Xander, Peter, Jan en Leon. De laatste was er eigenlijk wel als supporter samen met Cynthia en Eby.
Lekker nazomertje.
Op naar Maassluis, Toch al gauw een jaar of 10 geleden dat de meesten van ons daar voor het laatst een wedstrijd speelden. De weg wisten we nog wel, wat dat betreft was er weinig veranderd. Opvallend bij de entree van hun complex was om te zien dat hun hoofdveld van kunstgras is. Mooi groen en lekker strak. Ze hadden nog een ander kunstgras veld maar dat lag er al bijna tien jaar en zag er eigenlijk niet meer uit. Wel glad, maar grauwgroen en daar speelden ze ook nog met een haast zwarte bal op. Ons speelveld van vandaag was gewoon van gras.
Een van de tegenstanders vroeg of wij een oud DOTO team waren. Oud wel, maar DOTO? Neen. Zij hadden vorig jaar of zo tegen een veteranenelftal van DOTO gespeeld, vandaar. Ook nog even wat wetenswaardigheden, zoals waarom wij praktisch gefuseerd waren en hoe Excelsior Maasluis hun eerste kunstgrasveld had gefinancierd, uitgewisseld en zo kroop de tijd voorbij.
We hadden zeeën van tijd want de wedstrijd voor ons ging nog vrolijk ruim 20 minuten door. Het liep allemaal een beetje uit. Hou maar lekker kort scheids, dan kan je de verloren tijd inhalen werd al vooraf geroepen.
De wedstrijd was nog geen 5 minuten oud of we stonden al met 1-0 achter. Counter dwars door ons midden, de hoop was nog even gevestigd op Dick of die snel genoeg bij de bal kon zijn, maar tevergeefs. Slechte start, dat was vorige week wel anders. Alles was vorige week anders. Het weer, de stand, de tegenstander, vooral dat laatste. Excelsior Maassluis bleek een maatje te groot. Een keer kwamen na de 1-0 vlak in de buurt van de goal en als Jaap toen......ja als..... Daarna zijn we eigenlijk tot 10 minuten voor rust nauwelijks meer over de middenlijn geweest. Werden vroeg vastgezet en kwamen er dus niet uit. Het was aan Dick en wat geluk te danken dat de stand bij rust slechts 4-0 was. Aan Rob dit keer niet want die speelde niet een van zijn beste wedstrijden. En Rob zou Rob niet zijn als hij niet een stuk of twee boetekleden aan zou trekken. Twee keer raakte hij de bal te zacht waaruit vrijwel direct gescoord werd. “Twee keer eigen doelpunt van mij.” Niet overdrijven Rob. Normaal gesproken een rots in de branding maar nu al in gedachten zeker in Namibie waar de volgende vakantie naar toe zal gaan.
Ook de wissels brachtten geen verandering al kwam Sander wel nog twee keer een beetje in de buurt van het vijandelijke doel. Het bankje met familie van Bokkem erop samen met de wisselende wisselspelers zag het met lede ogen aan. Na de rust was de familie vertrokken. Zeer begrijpelijk.
In de rust, die voor 8 minuten bestond uit lopen van het veld naar de kleedkamer en vice versa, bood Bas, die aanvoelde dat Dick het moeilijk had, aan om te keepen. Een vraag met een beeetje historische achtergrond, want ooit speelden we met het oude vijfde uit tegen Excelsior Maassluis en keepte Bas. Op zich redelijk uitzonderlijk daar hij normal nooit keepte, maar hij hield toen in een moelijke wedstrijd wel de 0 waardoor we met 2-0 wonnen. Dick wilde toch zelf blijven keepen.
Na rust leek het wat beter te gaan. Er kwam wat meer speelruimte voor ons en toen bleek dat we het echt nog niet helemaal verleerd zijn. Niet dat we heel veel kansen kregen maar toch. Ruud kreeg twee kansen waarvan de eerste normaal gesproken voor Ruud een eitje zou moeten zijn maar zijn lobje was helaas te hoog. De tweede was wat lastiger maar toch, het had zomaar 4-1 en wie weet dan 4-2 kunnen worden. Dat werd het allemaal niet. Ook al speelden wij wat meer vooruit, of juist daardoor, de tegenstander kreeg weer de betere kansen en kon alsnog een paar keer scoren. 7-0.
Op dat moment herinnerde de scheidsrechter, die de eerste helft 40 minuten had laten duren, zich het verzoek of aanbod om het kort te houden en floot af. Een kwartier voor tijd en het ergste was: niemand vond dat erg. Misschien verwoordde Cor het wel goed toen hij zei dat hij niet echt het gevoel had te hebben gevoetbald. Cor mocht nog wel recht van spreken hebben want die heeft alleen de korte 2e helft gespeeld. Dat anderen dat gevoel ook hadden is veelzeggend over deze middag.
Volgende week Lombardijen uit.
Wim
