Zeventien wedstrijden en 70 doelpunten verder konden we vandaag een goede stap zetten naar het kampioenschap. Het kampioenschap dat, als alles logisch zou verlopen, op 5 april binnen gesleept zou gaan worden. Het verliep echter anders…
Onze enige concurrent, Maense, speelde vandaag een uitwedstrijd bij SHO, wat normaliter een overwinning voor Maense zou betekenen. Toch hoopten we allen stiekem op een stunt!
Leo was diegene die zich geroepen voelde om de kantinejuffrouw van SHO te stalken en dit deed hij dan ook met verve. Na wat over en weer gesms en gebel kregen we te horen dat Maense verloren had en dat wij dus vandaag al kampioen konden worden!
Na de warming-up en de motivatie speech van Johan, begonnen we iets later dan gepland aan de kampioenswedstrijd op het troosteloze complex van vv Spijkenise. We begonnen in de volgende opstelling:
- Jeff
- Smokey
- Mel
- Su
- Steef
- Mr. Balloony
- Arnoud
- B.A.
- Max
- Izak
- Leonard
Al snel werd duidelijk dat Spijkennise zich terug zou gaan trekken op eigen helft en met lange ballen zou proberen om de snelle mannen voorin in stelling te brengen.
In het eerste kwartier werden we vooral gevaarlijk uit corners, wat resulteerde in kansen voor Izak en Arne. Aangezien wij deze kansen niet konden verzilveren, dacht een verdediger van Spijkenisse ons even te helpen. Hij schoot de bal op een vreemde manier hard op zijn eigen doel. De atletische keeper van Spijkenisse redde echter fraai. Na zo’n 30 minuten wist deze keeper weer redding te brengen, toen Arne alleen op hem af liep. Misschien dat het trainen zonder een groot doel invloed heeft gehad op onze afwerking in de eerste helft…
VV Spijkenisse zette hier veel gezeur op de scheidsrechter, agressiviteit en één gevaarlijke situatie tegenover, maar Jeff redde bekwaam.
In de rust waren wij het erover eens dat het tempo te laag lag en dat we te slordig waren in balbezit. Verder moesten we gewoon rustig blijven spelen en dan zouden de kansen vanzelf komen.
Met goede moed begonnen we aan de tweede helft. De bal ging sneller rond en het middenveld werd beter en sneller ingespeeld, dan in de eerste helft. Via Izak, Richard en Danny kwam de bal met wat geluk bij de diepgaande Arne. Hij werkte de bal over de keeper heen en de 0-1 stond op het scorebord. Een grote opluchting!
Een minuut later mochten we een vrije trap nemen rond de middenlijn. Melvin gaf een crosspass, waar Ronald Koeman in z’n goede dagen jaloers op zou zijn, op de diepgaande John, waarna deze de bal heerlijk over de keeper heen stiftte. 0-2! Het bier kon koud gezet worden, de bitterballen konden in het vet gegooid worden en de bloemen konden in de vaas gezet worden!
Vink kwam er hierna nog in voor Arnoudje, Bob voor John en Marv voor Leo. We kregen nog een aantal kansen op een grotere overwinning, maar deze werden niet verzilverd. Marv dacht nog een doelpuntje mee te pikken, maar helaas ging dit feestje voor onze kleine Marv niet door.
Toen het fluitsignaal klonk kwamen onze trouwe supporters het veld op en namen we een bos bloemen in ontvangst van Martien Snikkers en Hans Euwema, die snel hadden gereageerd op de plotselinge ontwikkelingen. Klasse!
Ik denk dat ik namens iedereen spreek, als ik alle supporters ontzettend wil bedanken voor hun trouwe komst naar de wedstrijden. Zij zijn van grote waarde geweest voor dit kampioenschap.
Bij thuiskomst in Pernis werd het ‘We are the Champions’ ingezet en werden alle felicitaties in ontvangst genomen. Het werd nog een lange avond, waarin sommige niet geheel ongeschonden de kantine uitkwamen (rollen)……
